hmm...

Dzisiaj znów siedzimy we trzy.. Kropeczka, Beti i Ja..
Za oknem nadal zimno, szaro, paskudna pogoda. Oglądam jakieś głupoty w tv. Kropeczka sobie zasnęła, pewnie na jakąś chwilę.. :)
A ja..?! Popijam białą kawę i rozmyślam trochę nad wszystkim..


Nadal przytłacza mnie myśl, że nie wiem nic. U nas to nie jest takie proste, bo odbywa się to jakoś inaczej niż normalnie i zazwyczaj. Właściwie to nie wiem jak to będzie ale chyba sąd musi sobie tam wezwać biologicznych na zrzeczenie się przed nim i dopiero wtedy zaprosi nas na sprawę adopcyjną. Chciałabym już móc napisać, że jestem 100% mamą w życiu i na papierze, prawnie również.
Dowiedziałam się za to od znajomej z grupy - z warsztatów, że z naszej grupy została właściwie tylko jedna para :) która czeka na większe dziecko. A tak to wszyscy już :) do dwóch jeszcze nie dzwonili ale planują, bo mają dzieci dla nich :D cudowne wieści!
Bardzo szybko zadziało się to wszystko :)
Myślę, że Bóg czuwa nad nami i musi być dobrze!


Z mężem - jest jakoś bez większych zmian, odzywamy się tylko w razie wielkiej potrzeby, a tak raczej cicho sza. Myślę, że z dwojga złego lepsza cisza jak kłótnie.
Przeżywamy oboje wszystko bardzo. Może faktycznie trzeba dojrzeć do roli rodzica i z czasem ułoży się i będzie lepiej.
Musi ułożyć się wszystko związane z Kropeczką prawnie i wtedy pozostanie cieszyć nam się sobą! :)


Tymczasem Kropeczka ma ostatnio ślinotok, zajada swoje rączki i jest jakaś niespokojna, nawet w nocy. Ale damy radę.
Kończę, bo właśnie się obudziła- Witając mnie najcudowniejszym uśmiechem na świecie! :)