Moje małe/wielkie szczęście!

Zbliża się roczek naszej córeczki.

Cieszę się ogromnie, że jest z nami od samego początku, że od właściwie pierwszych dni jej życia mogliśmy towarzyszyć jej i być obok. 

Oboje zarówno mąż jak i ja kochamy ją równie mocno od samego początku. Jest naszym skarbem, miłością i najcudowniejszym szczęściem! :) 

Tak często siedzę i myślę o tym wszystkim i mimo tych trudności z dokumentami i sądem wiem, że gdyby kolejny raz zadzwonił taki sam telefon również nie zawahali byśmy się, a wręcz przeciwnie wzmocnieni doświadczeniami i przeżyciami z całego roku jesteśmy silniejsi i bardziej pewni siebie, a co za tym idzie wiemy, co robić w takich sytuacjach i jak się zachowywać. 

Często zerkając w między czasie wyciągania świeżego ręcznika małej do kąpieli z szafy uświadamiam sobie jak urosła.. widzę wtedy rożki, w które ją zawijałam i tuliłam w pierwszych dniach jej życia i w pierwszych jej dniach w domu.. widzę mały ręczniczek, którym wycierałam ją początkowo. Widzę w szafce i pudełkach te maleńkie ubraneczka, które teraz nawet by nie weszły:) 

Najbardziej sentymentalne jest różowe ubranko, w którym przyjechała z nami do domu. Wszystkie rzeczy z tego dnia zapakowane są do jej pudełka wspomnień, które mamy i pielęgnujemy. Ale o nim innym razem. 

Pamiętam, kiedy pierwszy raz uśmiechnęła się do mnie nasza córcia, kiedy pierwszy raz ją dotknęłam i powiedziałam: "Jaka Ty jesteś malutka", trzymając ją na rękach i głaszcząc jej maciupeńką rączkę. Było to jeszcze w szpitalu. Płynęły mi łzy, a serce ściskało mnie tak mocno, że nie wiedziałam, co robić. 

 Później w domu to już jakoś było. Szczęśliwa cieszyłam się, że jest, a pierwsze noce wstawałam cały czas i sprawdzałam czy śpi i wszystko w porządku! :) 

Później pierwszy raz chwytała za palec, później pierwszą grzechotkę, a później to już zleciało, pamiętam jak pierwszy raz usiadła, jak pierwszy raz popełzła sobie, jak zaczęła raczkować, było też pierwsze "agu", a później długo "babaababa", dopiero po jakimś czasie usłyszałam "ma mma", a teraz kiedy ta moja mała, cudowna pociecha woła za mną "mama mama mamamama" chwytając mnie za nogawki, albo wyciągając do mnie rączki, wiem doskonale, że jest to świadome "mamaa" i czasem to, aż łzy same napływają mi do oczu. Łzy szczęścia, na które tak długo czekaliśmy. 

Uwielbiam, kiedy przytula się do mnie, kiedy wtula się w moje ramiona i czuję jak cudownie pachnie sobą, pachnie moim dzieckiem, córeczką, wymarzoną i wymodloną. 

Uwielbiam każdy jej uśmiech, każdy raz, kiedy to mnie uszczypie, każdy raz, kiedy zawoła znów "mamma", każde spojrzenie. 

Uwielbiam każdą chwilę spędzoną z moją małą córeczką. :)

Takiego samego szczęścia życzę wszystkim czekającym, wiem dzisiaj jedno.. warto czekać i chociaż czekanie jest niesamowicie ciężkie i trudne, to przychodzi ten czas, kiedy pojawia się dziecko i każda/każdy z nas wtedy rozumie, że naprawdę  WARTO BYŁO CZEKAĆ! :)

Dziś mija już przecież prawie rok (jeszcze trochę do niego, ale blisko), kiedy jestem mamą i jest to niewyobrażalne szczęście i prawdziwy dar od Boga. 

Mimo różnych smutków i problemów jakie wciąż napotykamy na swojej drodze jesteśmy niesamowicie szczęśliwi, wypełnieni miłością i dziękujemy za ten nasz mały, ale jakże ogromny promyczek, który świeci nam każdego dnia! :)

Tak dzisiaj jakoś czułam potrzebę wypisania się. :)

Dzisiejszy ranek..

 

 I wieczór...