Zazdrość ?

Zastanawiałam się nad tym, żeby wyrzucić z siebie te myśli jakiś czas temu. Moja głowa wydaje się czasem być tym tak mocno naładowana, jakby za chwil kilka miała wystrzelić.
Może jestem inna, może dziwna, może nie powinnam tak czuć, może nie powinnam tak myśleć, ale jednak.
Ciąża - dla mnie zupełny temat zakazany, który boli mnie gdzieś w głębi mnie. I to nie tak, że nie cieszę się tym z innymi, bo cieszę, ale boli mnie fakt, że sama nigdy w niej nie będę.
Chyba nigdy się z tym nie pogodzę.
Nie chodzi tu o sam fakt urodzenia dziecka, ale o bycie w ciąży, bycie kobietą.
Nie wiem, czy znajdę kogoś, kto czuje to, co ja.. Może jestem jednak dziwna.

Kiedy w ciąży jest ktoś z bliższych znajomych, rodziny - czuję się odsunięta, nie ważna, nie potrzebna, gorsza, do niczego nie nadająca się.
Osoba w ciąży jest ważna, każdy na nią uważa, dba.

Może stąd moje odczucia, bo ja nigdy, nie byłam tak traktowana?
Nie wiem.

Wiem, że boli mnie to, że nie będę w ciąży, przez co nie czuję się 100% kobietą.
Ból niepłodności towarzyszył mi przez 7 lat.
Na naszej drodze pojawiła się nasza córeczka, którą adoptowaliśmy i jestem z tego dumna i najszczęśliwsza na świecie, kocham ją nad życie i wiem, że jednak gdyby nie niepłodność, to byśmy jej nie mieli, ale w głębi mnie zawsze będzie "zazdrość" o bycie w ciąży.

Zauważyłam, że normalnie podchodzę do zachodzenia w ciążę przez osoby, które ja znam. Jednak jeśli zna te osoby mój mąż i w jakiś sposób bliżej (lepsi znajomi, rodzina) robię się szalenie zazdrosna.
Np. kiedy zawozi siostrę do lekarza, bo coś itp.
Wtedy moje potrzeby są nie ważne, było tak kiedy dwukrotnie siostra męża była w ciąży.
Mimo, że ja byłam pierwszym razem po stracie dziecka to potrafili wydzwaniać jego rodzice za nim, żeby zawiózł siostrę do lekarza, bo ŹLE się czuje..
Jeździł, a ja płakałam w poduszkę.

Dowiedziałam się wczoraj, że będzie miała kolejne dziecko i znów jest w ciąży.
Znów stałam się zazdrosna, znów wróciły trochę wspomnienia z czasu jak było wtedy.
Ja wiecznie odsunięta na bok, nie ważna, nie potrzebna.
Ona zawsze najważniejsza, zawsze numer jeden, wiecznie pytana jak się czuje, czy wszystko dobrze, czy czegoś jej nie potrzeba.
Nie chodzi o to, że nikt mnie wtedy nie pytał (bo byłam w żałobie), ale o to, że nie mogłam być i nigdy nie będę w ciąży.

No boli mnie to bardzo. Nic nie zrobię.

Postaram się wyciszyć. Mąż i tak nic nie zrozumie, jak zwykle.

Nie chcę, by ktoś czytający pomyślał, że np. żałuję adopcji. Broń Boże.
Adopcja dla mnie jest zupełnie inną drogą, za którą Bogu dziękuję, bo gdyby nie to nie miała bym takiej cudownej córeczki, którą kocham nad życie i oddała bym za jej życie swoje bez chwili zastanowienia!
Sprawa ciąży to zupełnie coś innego, odrębnego i nie mającego nic wspólnego z córką.

Musiałam to z siebie wyrzucić. Nie chcę pisać tutaj wszystkiego, ale no.. trochę nie fajnie się czuję.
Jestem jakaś rozbita.

Tymczasem pójdę pobawić się z córeczką.. obecnie jeździ w chodziku po całym salonie i łapie wszystko, co w zasięgu jej rączek (na szczęście tylko swoje zabawki). :)

Ehh..