12-01-2016

Od kilku dni panuje u nas choróbsko. Amelka chora, chwilami tak bardzo jest mi jej żal.. widać, że bolą ją wychodzące dolne jedyneczki, a jeszcze w dodatku męczyła ją biegunka, wymioty i nie może jeść, bo dokucza jej ból gardła. 

Wczoraj byliśmy u lekarza, dostała psikanie do gardełka, coś na biegunkę (bardzo drogiego), ale faktycznie już działa, 3x dziennie Nurofen (przeciwgorączkowo i przeciwbólowo), witaminkę C (którą i tak daje malutkiej każdego dnia) i probiotyk. 

Mam nadzieję, że po tym wszystkim przejdzie, jeśli do piątku będzie bez zmian to mamy się rano zgłosić do przychodni na kontrolę. 

Jedyneczki czuć, kiedy dotknę palcem, widać też, ale jeszcze nie wyszły za bardzo. Nie mogą się wciąż przebić. 

Mnie również coś łapało, ale szybko zainterweniowałam z większą dawką tranu, gripexu i witaminy C. Już lepiej na szczęście, bo nie ma nic gorszego, niż chora mama przy malutkim dziecku. 

Jakoś tam lecą nam te dni, wciąż jak wiecie czekamy na zakończenie sprawy z malutką, ale już nie mamy sił i cierpliwości do tego wszystkiego, bo ileż można.. 1.5 roku to chyba zdecydowanie na całą procedurę od przyjazdu dziecka do domu. 

Faktycznie jesteśmy szczęśliwi, że Ami jest z nami cały czas, że możemy widzieć jak rośnie, jak się uśmiecha, jak wypowiada swoje pierwsze słowa, jak pierwszy raz siada, czy zjada pierwszy obiadek, albo wychodzi jej pierwszy ząbek. Tylko gdzieś wewnętrznie, głównie ja, a może mąż również tak samo - jesteśmy zmęczeni, mamy dość oczekiwania, chcemy tylko, żeby Ami nazywała się już tak samo, jak my, żebyśmy mogli cieszyć się sobą, a nie myśleć o sądach, wyjazdach na sprawę itd.. 

Napisałam dwa pisma do sądu, w którym trwa cały proces regulacji dokumentów naszego dziecka. 

Jedno pismo poszło do Sędziego, który prowadzi całą sprawę z dokumentami, drugie pismo do Dyrektora Sądu, mam nadzieję, że coś to da i przyspieszy sprawę. 

Jak się wali wszystko, to faktycznie wszystko. 

Ktoś by może powiedział, że powinniśmy być szczęśliwi, że mamy Ami, że się kochamy i jesteśmy zdrowi. To fakt, dlatego właśnie jesteśmy szczęśliwi, ale jednak do tej pełni szczęścia brakuje nam jeszcze naszego miejsca na ziemi. Tylko naszego, jednego i jedynego. 

Chcieliśmy kupić dom na wsi. Właśnie - chcieliśmy. 

Główną sprawą dla jakiej zrezygnowaliśmy była kwestia nacisku ze strony pośrednika nieruchomości i właściciela, żeby podpisać umowę przedwstępną w ten czwartek, my byliśmy przygotowani finansowo na to, jak i z dokumentacją naszą, natomiast nie ma jeszcze wszystkich dokumentów domu, nie widzieliśmy ich, co chcieli byśmy widzieć wcześniej, nie w dniu podpisywania umowy, albo po tym fakcie.. tak samo jak samą umowę przedwstępną, by móc wszystko sprawdzić i mieć pewność. 

Niestety właściciel i pośrednik uważali inaczej, bo wręcz nachalnie chcieli podpisać w czwartek i żaden inny dzień, choć prosiliśmy również o czas do końca miesiąca, aby zrobić to zupełnie na spokojnie, bez nerwów, tak jak powinno być. 

Pośrednik zaczął mówić, że mają innych chętnych (choć przez 4 lata nikt domu nie kupił), dopiero my się zainteresowaliśmy. Jeśli jest ktoś, to niech kupuje w ciemno. My się nie zdecydujemy, bo później mogło by być za późno. 

Drugą sprawą jest nie wyjaśniona sprawa małej, według banku niezgodnie z prawem pobieram zasiłek macierzyński, a nie mamy dziecka! Czaicie? 

Ręce nam opadły, bo nie wiadomo, czy byśmy dostali kredyt według projektu MDM. 

Żal ściska moje serce, bo jednak czułam, że ten dom i to miejsce to właśnie to nasze miejsce na ziemi, w którym mogli byśmy być szczęśliwi, spokojni. 

Wczoraj pisałam, że jednak prosimy o czas do końca miesiąca. 

Pośrednik się nie odezwał. Bardzo szkoda. 

Cieszyłam się tym domem i tym, że może nam się uda. :(

Najśmieszniejsze jest to, że męża siostra, która jest z trzecim w ciąży myśli wciąż, że w marcu/kwietniu przeprowadzą się tu do mieszkania, gdzie teraz my jesteśmy, nawet w niedzielę przyjechali niby w odwiedziny wszyscy, ale widziałam, że oglądali kątem oka mieszkanie po remoncie! :] pff..

Nie chcę mieszkać w bloku, ani ja, ani mój mąż. 

Może jeszcze kiedyś spróbujemy. 

Może jeszcze spotkamy takie miejsce na ziemi, które będzie nam odpowiadać, chociaż po tym właśnie domu wątpię, bo na prawdę był dla nas idealny. 

Ehh..

Dzisiaj u nas za oknem nie najzimniej, ale wiatr paskudny i deszcz. Pogoda odpowiadająca mojemu nastrojowi. Ehh..

Kilka zdjęć córci.. 

Tak śpię..

Tak łobuzuję..

Tak jem obiadki..

Tak się wspinam..

Ehh..